Co pozwala powiedzieć noc

Zbiór bardzo intensywnych i dających do myślenia opowiadań. Czytałam go przez kilka miesięcy - jedno opowiadanie raz na jakiś czas, i bardzo mi ta forma odpowiadała. Pełno tu przewrotnych pomysłów oraz przykuwających uwagę szczegółów. Wiwisekcja przemyśleń i emocji. Czasem przygnębiająca, a czasem zostawiająca człowieka tylko z licznymi znakami zapytania. Bardzo dobra rzecz, szczerze polecam.

Zbiór bardzo intensywnych i dających do myślenia opowiadań. Czytałam go przez kilka miesięcy - jedno opowiadanie raz na jakiś czas, i bardzo mi ta forma odpowiadała. Pełno tu przewrotnych pomysłów oraz przykuwających uwagę szczegółów. Wiwisekcja przemyśleń i emocji. Czasem przygnębiająca, a czasem zostawiająca człowieka tylko z licznymi znakami zapytania. Bardzo dobra...

Przyjemne odowiadania, każe z zaskakującym zakończeniem

Przyjemne odowiadania, każe z zaskakującym zakończeniem

Zbiór opowiadań, które są zaskakujące, z przemyślaną strukturą i ze świetnymi pomysłami.
Czytało mi się bardzo dobrze ;)

Lubię, kiedy opowiadania są soczewkowe i nieprzegadane - i taki właśnie jest zbiór maltańskiego autora Pierre'a Mejlaka, który dostał Europejską Nagrodę Literacką w 2014 roku.
Bardzo długo ten tytuł czekał na moje odkrycie ;)

Wszystkie historie łączy jedno - to noc. A jak wiadomo to właśnie wtedy dzieje się najwięcej - w naszych głowach, naszej wyobraźni, w wolnym czasie. Mimo że noc może kojarzyć się z szarością, ciemnością i strachem, to równocześnie może być radosna, imprezowa i szaleńcza. Obrazy surrealistyczne, ironiczne, satyryczne - wszystko jest możliwe.

Myśli każdego z nas nie zawsze przeobrażają się w wyrażonej opinii - bohaterowie opowiadań pewne sprawy przemilczają, co rodzi tajemnice i nieporozumienia. Z pozoru dobre życie może zamienić się w koszmar. Opowieści prowadzone są w narracji prostej, ale każdy z finałów zaskakuje i jest przewrotny. Czasem jest i surrealizm 😉

Mimo że opowiadania są różne, bohaterowie są inni, opisywane miejsca są inne, to atmosfera całego zbioru jest bardzo charakterystyczna.

Dużo tu rzeczy zwykłych opisanych w sposób niezwykły. Codzienny życie jest kopalnią wszystkiego - różnych emocji i zachowań. Opowiadania pokazują, że z pozoru spokojne życie może przybrać zaskakujący kształt, gdy zmienimy w nim jeden z trybików. Przestawienie się do czegoś nowego wymaga zmiany nastawienia. A kiedy dojdziemy do tych wniosków w nocy, to poranek może być zupełnie nową bajką 😉

Bardzo polecam.
To była niezwykła lektura z nieoczywistym puentami.

Zbiór opowiadań, które są zaskakujące, z przemyślaną strukturą i ze świetnymi pomysłami.
Czytało mi się bardzo dobrze ;)

Lubię, kiedy opowiadania są soczewkowe i nieprzegadane - i taki właśnie jest zbiór maltańskiego autora Pierre'a Mejlaka, który dostał Europejską Nagrodę Literacką w 2014 roku.
Bardzo długo ten tytuł czekał na moje odkrycie ;)

Wszystkie historie łączy...

Wyraźny początek, wyraźne zakończenie i prowadzenie fabuły. Każde z opowiadań jest o czymś. Jeśli ktoś chce konkretu, Pierre J. Mejlak daje mu go na tacy i z kpiącym uśmieszkiem stawia pod nos. A uśmieszek wynika z tego, że wyobraźnia autora nie ma końca. I niby te historie nie mogłyby się stać w prawdziwym życiu, a jednak, przecież tak niewiele brakuje... Polecam!

Wyraźny początek, wyraźne zakończenie i prowadzenie fabuły. Każde z opowiadań jest o czymś. Jeśli ktoś chce konkretu, Pierre J. Mejlak daje mu go na tacy i z kpiącym uśmieszkiem stawia pod nos. A uśmieszek wynika z tego, że wyobraźnia autora nie ma końca. I niby te historie nie mogłyby się stać w prawdziwym życiu, a jednak, przecież tak niewiele brakuje... Polecam!

#copozwalapowiedziecnoc to zbiór opowiadań, które chwyciły mnie za serce, rozśmieszyły, zadziwiły, przewrotnie zaskoczyły.
Pierre J. Mejlak stworzył fantastyczne miejsce gdzie umieścił przeróżnych bohaterów o różnych odcieniach i barwach.
Spotykamy w tym miejscu wdowę, która staje się autorką przywłaszczonej powieści zmarłego męża, młodego chłopaka, który odnajduję kochankę swojego umierającego ojca, zagubione dziecko, które nie jest takim jakim się z pozoru wydaje, jednonocnego kochanka doświadczonej ambasadorki czy też kobietę, która cieszy się ze śmierci męża.
W zbiorze tym mamy kilkanaście naprawdę dobrych, krótkich historii, wartych poznania.
Przy niektórych płakałam czy też głośno się zaśmiałam (rzadko mi się to zdarza, uwierzcie mi 🙂) by za chwilę znowu były smutek i łzy. Czasem towarzyszył mi brak zrozumienia a czasem współczucie względem bohaterów. Nie mogłam się od tych historii oderwać.

Jak to wydawca @ksiazkoweklimaty
napisał: "Mejlak to nowy głos europejskiej literatury, wrażliwy obserwator i uważny kolekcjoner ludzkich nastrojów" i z tym zdaniem bardzo się zgadzam. Czułam wrażliwość, uważność, to współgranie z otaczającym światem. Jego wyobraźnia mnie zaskoczyła, bo nie zaangażowała zbyt wiele a osiągnęła bardzo dużo.

Najukochańsze opowiadanie, które wywołało łzę to: "Odwiedziny" oraz "Chcę zawołać Samirę". Jednak większość z nich zasługuje na zainteresowanie i uwagę. Mają w sobie przesłanie. Polecam. Czytajcie.

#copozwalapowiedziecnoc to zbiór opowiadań, które chwyciły mnie za serce, rozśmieszyły, zadziwiły, przewrotnie zaskoczyły.
Pierre J. Mejlak stworzył fantastyczne miejsce gdzie umieścił przeróżnych bohaterów o różnych odcieniach i barwach.
Spotykamy w tym miejscu wdowę, która staje się autorką przywłaszczonej powieści zmarłego męża, młodego chłopaka, który odnajduję...

Nie mam zielonego pojęcia dlaczego sądziłam, że będzie to książka lekka, łatwa i przyjemna, przy której się... pośmieję. Prawdę powiedziawszy z kartki na kartkę otwierałam oczy bardziej z przerażenia, niż po to, by nie doprowadzić do łez ze śmiechu.

Historie w książce "Co pozwala powiedzieć noc", którą napisał Pierre J. Mejlak, są na pozór zwykłymi historiami szarych ludzi, których spotykamy na ulicy, jednak to, co kłębi się w ich głowach, nie zawsze wychodzi na światło dzienne.

Te czarne, czasem przerażające myśli, których my sami tak na prawdę się boimy, bo nie wiemy jak zareagują inni ludzie, bo boimy się swojego zachowania, bo to, co siedzi nam w głowie nie jest do końca przejawem normalności, a raczej pewnego rodzaju psychozy.

"A Jeremiego, który wiedział co nieco o upadkach, zupełnie poniosło gdy opowiadałaś, jakie to uczucie, kiedy ktoś spycha cię z dachu, a ty, z wysokości trzech pięter, padasz na kamienną podłogę patia prosto na twarz."
Mamy tutaj przedstawione kilka różnych historii, które mogą spotkać każdego z nas. Informacja o śmierci bliskiej osoby. Zazwyczaj tego typu sytuacja sprawia, że człowiek zaczyna płakać. Nie dowierza temu, co przed chwilą usłyszał. Próbuje wyprzeć fakty, zaprzecza temu. Krzyczy z rozdzierającego go smutku. Tymczasem bohaterka jednego z opowiadań, zachowuje kamienną twarz, a zaraz po zamknięciu za sobą drzwi zaczyna się śmiać. Śmiać z radości, że oto pozbyła się swojego balastu.

Nie rozpacza. Wręcz przeciwnie, pierwsze co robi, to planuje jak będzie wyglądać jej życie teraz, gdy jej mąż nie żyje i jest podekscytowana tym faktem. Czy to normalne? Raczej nie, ale może mężczyzna nie był dla niej dobry? Może źle ją traktował i jego śmierć to wybawienie?

Inne opowiadanie było o ptaku, który niechcąco wleciał do komina, z którego nie potrafił się wydostać. Na pozór szczęśliwa para zakochanych, nagle dostrzega rysy w swoim związku. On nie chce jej stracić, ona nie miała pojęcia, że jej luby jest fajtłapą, który nie potrafi nic załatwić. A między tym dwojgiem znajduje się biedny ptak, któremu dziewczyna chce pomóc, mimo że nie wie jak, zaś chłopak chciałaby jak najszybciej się go pozbyć więc... próbuje go nieco podwędzić.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2022/01/pierre-j-mejlak-co-pozwala-powiedziec.html

Nie mam zielonego pojęcia dlaczego sądziłam, że będzie to książka lekka, łatwa i przyjemna, przy której się... pośmieję. Prawdę powiedziawszy z kartki na kartkę otwierałam oczy bardziej z przerażenia, niż po to, by nie doprowadzić do łez ze śmiechu.

Historie w książce "Co pozwala powiedzieć noc", którą napisał Pierre J. Mejlak, są na pozór zwykłymi historiami szarych...

Zbiór opowiadań, po który sięgnęłam zachęcona tytułem "książki roku" u jednego z książkowych blogerów. Autor ma talent wciągającego i lekkiego prowadzenia narracji przez zwyczajne sytuacje spotykające bohaterów, a spora cześć nowelek kończy się przewrotem a'la Topor, choć mniej makabrycznym i surrealistycznym.
Nie spełniła moich wygórowanych oczekiwań.

Zbiór opowiadań, po który sięgnęłam zachęcona tytułem "książki roku" u jednego z książkowych blogerów. Autor ma talent wciągającego i lekkiego prowadzenia narracji przez zwyczajne sytuacje spotykające bohaterów, a spora cześć nowelek kończy się przewrotem a'la Topor, choć mniej makabrycznym i surrealistycznym.
Nie spełniła moich wygórowanych oczekiwań.

To mój pierwszy krok w twórczość maltańską - współczesną, konkretną, której wyraźne kontury można rozpoznać w gąszczu różnorodnych tytułów. A to dziś atut, nieoczywistość, unikat. Początkowo stąpałam niepewnie po tym nieznanym gruncie. Obawiałam się, że będzie grząsko. Teraz mogę iść wyprostowana, bo to co otrzymałam od autora to bardzo dobra literatura. A będąc skrupulatną - literatura rewelacyjna!
Proza na krawędzi. Są tu sytuacje napięte jak struna, zbijające z tropu, niepozorne, a jednak z impetem spychające czytelnika na skraj. Emocji, drogi, życia. Bo noc pozwala powiedzieć więcej, mocniej, dobitniej. Jest jak ciężka welurowa zasłona, która tworzy atmosferę prywatności, zaufania i pozwala nie patrzeć w oczy. Nieznajomy kolczyk znaleziony pod małżeńskim łóżkiem. Burzliwe rozstanie z deską do prasowania. Wrona w kominie zwiastująca koniec związku idealnego, podróż do Malezji bez wychodzenia z domu, powieść (nie)napisana przez wdowę, odwiedziny u kochanki ojca, wreszcie ambasadorka, która wielokrotnie poznawała księcia Karola i inne - drobne jak przezroczyste kulki gradu - historie z pogranicza stanów i nastrojów.
To zbiór małych form - opowiadań - każda niczym pokój z innym wystrojem, lokatorami, aurą. Ze swoim własnym charakterem, temperamentem i temperaturą. W każdym chciałam być i patrzeć ukradkiem. Chłonąć ten sarkastyczny ton, humor w kolorze czerni i krople ironii. Nie znajdziecie tu marazmu, rozmycia, nijakości, ale konsekwencję, perfekcyjne budowanie obrazów i mocne osadzenie w realizmie. Żadna myśl nie jest zbędna. Nie jest to literatura nadmiaru, dekoracji i zdobień, ale przestrzeń klarowna, dosadna i sugestywna. Prostota języka, a jednocześnie finezja w sposobie poruszanych tematów, to bezsprzeczne atuty tej pozycji.
Nie mam żadnych wątpliwości. To lektura błyskotliwa, inteligentna, zabawna i dramatyczna jednocześnie. Niezaprzeczalnie uwrażliwiająca. Puenty wprawiają mnie w zdumienie. Stoję więc tak - osłupiała - i zastanawiam się, czy spadnę w przepaść, czy jednak pozostanę na urwisku. Cokolwiek się zdarzy - nie żałuję żadnej strony, słowa, zdania spędzonego razem. Nawet każdy przecinek i kropkę ostrożnie chwytam w dłonie - żeby nic a nic nie uronić. Cenię. Chcę więcej. Otwieram szeroko siebie. Na to, co pozwala powiedzieć noc.

To mój pierwszy krok w twórczość maltańską - współczesną, konkretną, której wyraźne kontury można rozpoznać w gąszczu różnorodnych tytułów. A to dziś atut, nieoczywistość, unikat. Początkowo stąpałam niepewnie po tym nieznanym gruncie. Obawiałam się, że będzie grząsko. Teraz mogę iść wyprostowana, bo to co otrzymałam od autora to bardzo dobra literatura. A będąc skrupulatną...

Smutne historie o miłości, przemijaniu i trudnej ludzkiej naturze.

Smutne historie o miłości, przemijaniu i trudnej ludzkiej naturze.

Świetne opowiadania, aż chciałby się poznać dalsze losy bohaterów.

Świetne opowiadania, aż chciałby się poznać dalsze losy bohaterów.